Prolog.

Hermiona siedziała na łóżku, uważnie przyglądając się leżącej przed nią fotografii. Przedstawiała ona kobietę i mężczyznę w średnim wieku. Byli to Charlotte i Edward Granger. Na pierwszy rzut oka wyglądali na idealną parę, dumną ze swojej pociechy. A jak było naprawdę? Każda przerwa świąteczna lub ferie letnie były istnym pokazem swoich zdolności aktorskich. Co pół roku wszyscy odgrywali swoją rolę, a z biegiem czasu rodzinny spektakl stawał się coraz lepiej dopracowany. Miona za każdym razem opowiadała o nowych, magicznych zdolnościach i o tym, jak bardzo tęskniła za domem. Natomiast jej rodziciele wydawali się być zachwyceni córką-czarodziejką. W rzeczywistości każdy z utęsknieniem czekał na koniec tej maskarady i powrót do codzienności.

Właśnie zbliżało się Boże Narodzenie. Nie ma to jak miła, ciepła atmosfera przy Wigilijnym stole-pomyślała Hermiona. Rzecz jasna zachwyt wywołany nastrojem panującym przy uroczystej kolacji również zaliczał się do teatrzyku rodziny Granger. Udawana uprzejmość i wymyślne życzenia-w tym najlepiej sprawdzała się matka młodej kobiety. Byle jak najszybciej tu wrócić-wyszeptała Miona, rozglądając się po dormitorium. To tu czuła się bezpiecznie, Hogwart stał się dla niej domem. Sto razy lepszym niż ten w Londynie. W szkole mogła być sobą, mówić otwarcie o swoich uczuciach, a tam? Potajemnie liczyła, że kiedyś wszystko się zmieni. Ale zawsze było dokładnie tak samo-nadzieja gasła w momencie przyjazdu do stolicy Wielkiej Brytanii.

***

To dosyć demotywujące-od najmłodszych lat żyć ze świadomością, że idealny świat to jedynie wymysł bajkopisarzy. Nie łatwo jest poradzić sobie, wiedząc, iż rodziców nie łączy prawdziwa miłość, a uczucia przegrywają z rządzą władzy i pieniędzy. Takie są realia, bez względu na to czy jest się czarodziejem, czy nic nieznaczącym śmiertelnikiem. Choć z drugiej strony Draco był wdzięczny swojemu ojcu. Został przynajmniej uświadomiony, jak wygląda życie w XXI wieku. Trzeba przyznać-nie miało nic wspólnego z baśniami, które matka czytała mu na dobranoc. Starała się jak mogła, ale ojciec odebrał mu dzieciństwo.

Wspaniali rodzice-mruknął. Niestety, zbliżały się święta. Młody Malfoy wprost nienawidził okresu Bożego Narodzenia. Ojciec nawet wtedy kilkanaście razy dziennie kłócił się z matką, a swoją złość wyładowywał także na swoim synu. Podobnie bywało zresztą w wakacje. Wątpił czy da radę przetrwać i nie podpaść ojcu. Na poprzedniej Wigilii był bliski załamania nerwowego, a ten rok nie zapowiadał się lepiej. Miał serdecznie dosyć uroczystych kolacji wyprawianych w rodzinnej posiadłości. Odwiedzali ich wtedy krewni, a cała trójka udawała idealną rodzinę, w której matka ma coś do powiedzenia, a jej mąż wyśmienicie dogaduje się z synem. W rzeczywistości nie było tak kolorowo, ale okrutna prawda nie mogła ujrzeć światła dziennego. Lepiej przecież kłamać i czuć, że reszta rodziny patrzy z podziwem na rozsądnego ojca, troskliwą matkę i pokornego syna.